اشعار عاشقانه

نو بهار آمد و بگذشت ولیکن من و دل 

همچنان در تب آسیب خزانیم هنوز

نه گلت خار برآورد و نه از جورت کاست

باری از هست خود ما بگمانیم هنوز

قیصر امین پور

.

.

.

.

خون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم

گل کرده ی باغیم و به چیدن نرسیدیم

یک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم

خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیم

قیصر امین پور

.

.

.

.

دانی که چرا کنند نهان گنج زیر خاک؟

یعنی که خاک بر سر اسباب دنیوی

.

.

.

.

داشتم خوش حالتی امشب میان کفر و دین

دیده مشغول بت و دل گرم استغفار بود

ملک قمی

.

.

.

.

هرچند یار جانب اهل هوس گرفت

ما داده ایم دل نتوانیم پَس گرفت

قطره اصفهانی

.

.

.

.

ای ماهتاب آهسته رو اندر حریم یار من

ترسم صدای پای تو از خواب بیدارش کند

ترب جهرمی
.

.

.

.

تکرار لحظه ها به جنونم کشانده است

دیگر بهانه ای که بماند نمانده است

صابر همدانی

.

.

.

.

چو عاشق می شدم گفتم ربودم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد
.

.

.

  طوفان نوح زنده شد از اشک چشم من

با آنکه در غمت به مدارا گریستم

واقف هندی

.

.

.

.

یک جفت قلب ساده، درختی کنار راه

این ها فقط نشانه ما بود پیش از این